Een mooie ontmoeting

Sommige ontmoetingen zijn zo mooi en waardevol, zelfs wanneer ze van zeer korte duur zijn en aanvankelijk onbelangrijk lijken. Vandaag had ik er zo een. Terwijl ik op de bus wachtte van Bemmel naar Elst, ging er een jonge vrouw naast me zitten. Ze pakte een pakje sigaretten en vroeg of ik er ook een wilde. ‘Nee, dank je, ik ben bijna twee jaar geleden gestopt met roken, dat wou ik graag zo houden. Maar ga gerust je gang.’
‘Ik moet naar Arnhem,’ begon ze, ‘ik moet invallen, want er zijn veel zieken. Normaal gesproken hoef ik alleen maar een klein stukje met de fiets, want ik werk eigenlijk in Bemmel bij Presikhaaf Groenvoorzieningen in Bemmel. Ik werk in de keuken, maar ik doe eigenlijk van alles. Ik heb een verstandelijke beperking. Vroeger vond ik dat heel erg, maar mijn pleegouders hebben mij geleerd van mezelf te houden. Sommige mensen lachen me uit, omdat ik niet helemaal goed ben, maar ik heb mooi een baan. Mensen zijn jaloers. Mijn pleegouders zijn lief en mijn broers, dat zijn hun kinderen, maar die zijn allang het huis uit, die zijn ook lief en die houden van mij. Ik woon nog thuis, dat is veilig. Ik wil wel ooit weg, dan ga ik in Elst wonen, dan word ik begeleid door een ambulant begeleider. En wat doet u eigenlijk?’
Daar is haar bus. Ze zwaait totdat ze me niet meer ziet.

Mensen met een beperking doen volwaardig mee, dat werd mij vandaag maar weer eens duidelijk gemaakt. Vaak gaat dat vanzelf, maar soms moeten mensen een handje geholpen worden. Zeker mensen met een handicap of een andere beperking. Mensen die net als iedereen met en door hun werk vooruit willen komen in hun leven, maar daar net even wat meer hulp bij nodig hebben, ook al kost dat extra geld en extra inspanningen.

Gabrièle Penning de Vries
vz PvdA afdeling Overbetuwe